Kimse

 

Biz ne yapsak elimizde kalır. Biz kimseyiz bu dünyada. Bir kimse, hiç kimse. Her güzel sözü kendine zanneden, her kötülüğüde kendine zanneden kimse. İnsanların kolayca kandırdığı, kediyle oynadıkları gibi oynanılan kimse. Duyguları önemsizdir bu kimsenin. Gözyaşlarının zerre önemi yoktur. Ağlamasındı.. niye ağlıyorsa. Öyle ya, o sadece yer kaplar bu yer kürede. O, olmasada olurdu. Hatta o olmasa tastamamdı her şey.

Bu yaşa erdim. Gencim. Almadın canımı. Ölmedim genç olarak, belki ölücem bilemem. Hayat bilinmez bir yolculuk. Gidiyoruz son durağımız ne zaman bilmeden. Bu yaşa erdim dedim ya. Ben bu yaşıma kadar bunu öğrendim; İnsanlar giderler, güvenme. Bense hep kendimi yasladım onlara. Farketmek mi istemedim yoksa fark mı edemedim. Kim bilir..

Beni bir şiirle düşündürür, bir kelimeyle güldürürsünüz. Söylemediğiniz sözleriniz gözyaşlarımın hazırda durmasına yeterlidir. Bir gülüşünüzle gecem aydınlanır. Kalemim yazmaz olur mesela, içi mürekkep dolu iken. Bulutlara anlatamadığımı anlatıveririm birden. Ben kimseyim..

Süslü şeyler yazabilmem için günlerce düşünmem lazımdır. Sizin gibi cebimde altınlarla gezemem. Benim göğsüm kapalıdır kendine bile.

Yaşıyorum. Mavi gökyüzü altında betondan duvarların içinde kitaplarım ve ben yalnız yaşıyorum. Elimizden gelen bu.

Kimsenin merak etmediği, özlemediği bir kimseyim. 

Rüzgarda savrulan bir kül mesabesinde değerliyim. 

Ben bir kimseyim/ hiç kimseyim..