Yine bir yerlerin hasretini çekmekle meşgul olan kalbime bazı şeyleri zamana bırakması gerektiğini anlatmaya çalışıyorum lakin yaramaz bir çocuk gibi bu sıralar, söz dinlemiyor.
Özlem ne garip şey öyle. İnsanın içinde kıpırdayan yerinde durmayan bir şey. Herkesin vardır bir özlemi. Kimi sevdiğini kimi bir günü, kimi anıları, kimi eşyayı özler.. özlemek bir çeşit acizliktir. Allah'ın insana bahşettiği onu zayıf bırakan bir duygudan ibarettir.
Bu hayatta en çok neyi özlediniz?
Düşündüğümde aklıma kaybettiğim insanlar geliyor. Onların özlemi ağır basıyor. Lakin bir bakıyorsunuz ki elinizde sadece anılar var. Onlarla olan güzel anılar..
Gerçekten hayat kısa mı? Yaşarken hep kosturmacada olan insanlar, Hayatında kısalığını ancak takatlari yetmediği durumda fark edebiliyorlar. Bende öyle olucam sanırım. Şuan önümde upuzun bir hayat var gibi olsada bir gün bende başkalarına hayat kısa nasihatini verirken kendimi bulucam.
Ne diyorduk, özlem. Özlem de iyi kızdı. Ama araya çok mesafe girdi görüşemiyoruz artık. böylesi daha hayırlıdır belki.
Yağmur yağıyor, balkonu kapatayımda insanlık üşümesin.
Birden şiir söylüyorum seslice;
“hiç söylenmemiş sözler söylemeliyim,
el değmemiş, duru sözler sevdiğim için
sevdiğim! şehir giysilerini kıskanır
ve bu yüzden bürünür geceyi
güneş gözlerinden beslenir
ve saçlarını kollar görmek için...”
Hayır hayır her insan şiir sevmez azizim..
Her insan şiir bilmez.
.
.
.
