Boş Satırlar..

         Size afilli cümleler kurup, afilli şeyler yazmak isterdim lakin bende böyle bir kabiliyet yok azizim. O yüzden süslü cümleler yerine kendi aciz kelimlerimle kelam edeceğim..

Bazen aldığım bir nefes ciğerime ulaşmıyor, herkesleyim ama değilim, gülüyorum ama nezaketen derler ya hani öyle bir gülme.. Aslında birçok şey söylemek isterken ağzımdan çıkan birkaç kelime, ağlamak iyi geliyor azizim, iyi geliyor.. Acizliğime ağlamak, saflığıma ağlamak, ağlamak işte.. 

Bazen insanların nasıl bu kadar duygusuz, umursamaz olduklarını düşünüyorum sonra diyorum ki insan değil mi, yapar.. En çok sevdiğini terk eder, yıllarını birlikte geçirdiği kişiyi unutur. Bahaneler yoldaşı olur. Daha birçok şey işte.. Öyle. İnsan ya beklenir azizim..

Nasıl bir his biliyor musun? oda çok geniş ama sığamıyorsun, kapı orda ama çıkamıyorsun, bir kuşsun ama uçamıyorsun.. ne acı değil mi..

 böyle zamanlarda şu beyit beni tanımlar sanırım:

''Ağlarım, ağlatamam, hissederim, söyleyemem

Dili yok kalbimin ondan ne kadar bizarım..'' 

Ahh birde dili olsaydı şu kalbimin baş edemezdim. Sanırım o muhteşem afilli  dünyamıza bir Hikmet penceresi gerekli. Herkesin bi kalbine dönüşü gerekli, verdiği o mücerred sözü tekrar kalbine nakşetmesi gerekli, en önemlisi de sanırım herkesin tekrar insan olması gerekli..

          Yani iş çok azizim, iş çok..