Garip Kuş..

 İnsan ne kadar zor şeyler yaşasada, ne kadar çıkmazda olsada, kimsesiz, yalnız, çaresiz olsada yanında Allah'ın olduğunu bildiği vakit kalbi bütün bu  olumsuzluklara rağmen sekinet buluyor. Nasıl mı?

Gecenin karanlığında odada ağlarken, göğsüne hava girmezken, annenin kokusu seni dindiremezken, Allah'a dua ediyorsun ya hani, kalbin paramparça halde Allah'ın karşısında olduğunu, O'nun seni duyduğunu ve elbet kalbine sükunet vereceğini biliyorsun.
Ve öyle bir içten dua ediyorsun ki daha duan bitmeden o herkesin seni bıraktığı ama Allah'ın bırakmadığı sen varya, o kırılmış, incinmiş ,yıkılmış insanın içi huzur doluyor. Bunu ispat et deseler, hiçbir kanıtım yok ama ben bunu biliyorum ya o bana yetiyor. Hani İsmet Bey diyor ya burada bize edebiyat yardım edemez.. bende öyle diyorum bu lisanın açıklayabiliceği bir şey değil..
 O yüzden her düştüğümde insanlara değil de Rabbime iltica etmeyi seviyorum. Onun benim kalbime verdiği huzuru hiçbir insan veremiyor. Ne kadar günahkarda olsam ne kadar suçlu da olsam ondan başka gidecek kapı bulamıyorum. İnsanlara ne kadar gidebilirsin ki, seni ne kadar içten dinleyebilirler?
 Rabbim sen içimi biliyorsun, her zerremi, kusurlarımı, artılarımı eksilerimi.. Rabbim bu kadar eksikliğime rağmen beni kapından çevirmediğin için teşekkür ederim..
Bir gün sana layık olmayı başarıcam..